หลายปีที่แล้ว ผมขับรถจากชะอำกลับกรุงเทพช่วงสงกรานต์ อยากหนีรถติดบนถนนเพชรเกษม
เลยลองเลือกใช้เส้นทางเลียบชายทะเล หาดปีกเตียน เจ้าสำราญ บ้านแหลม เรื่อยถึง
คลองโคน ทะลุออก ถนนพระราม๒ เป็นเส้นเดินทางที่สนุกแต่ก็ทุลักทุเลพอสมควร ตลอดทาง
มีหลุมขนาดเล็ก ใหญ่ ให้ต้องขับหลบซ้ายที ขวาที ก่อนถึงคลองโคนเป็นถนนลูกลังยาวตลอด
ต้องขับช้าๆ เพราะไม่อยากให้ฝุ่นคลุ้งรบกวนชาวบ้าน ชอบช่วงที่ขับผ่าน นาเกลือ สองข้างทาง
เห็น กองเกลือเป็นกรวยสามเหลี่ยม สวยขาวโพลนกลางแดดจ้า ชาวบ้านแต่งตัวมิดชิดด้วยผ้าหลากสี
ช่วยกันขนเกลือเข้าเก็บในฉาง เป็นสีสรรเคลื่อนไหวที่น่าสนใจ ระหว่างชับรถ มีช่วงหนึ่ง
ต้องขับขึ้นสะพานสูงข้ามแม่น้ำที่ไม่กว้างมากนัก จำได้ติดตา ด้านซ้ายมือ มองออกไปได้ไกล
เห็นปากแม่น้ำไหลออกสู่ทะเลอ่าวไทย สองฝั่งล้อมรอบด้วยป่าโกงกางสีเขียวชอุ่ม เป็นภาพอ่าวไทย
ที่สวยมากภาพหนึ่งเลยทีเดียว สังเกตุเห็นมีร้านอาหารเล็กๆซ่อนตัวอยู่เชิงสะพาน
บรรยากาศน่าสบาย แต่เสียดายที่ถนนหนทางไม่เป็นใจเอาเสียเลย
เมษาปี ๒๕๕๓ นี้ ร้อนและเครียดกว่าทุกปี ผมหยุดกินยาแก้ปวดหัว นอนน่าเบี่ออยู๋บ้าน
บนโซฟาตัวเดิม ขับรถออกไปหาอากาศบริสุทธ์ น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า ใกล้หรือไกล
การเดินทางช่วยเปิดให้เห็นแง่มุมชีวิตใหม่ๆได้เสมอ ช่วยเติมพลังความคิดสร้างสรรค์เพิ่มมากขึ้น
ทุกครั้ง ถัาเราช่างสังเกตุจดจำ และรู้จักนำไปปรับใช้
ผมวางแผนกลับไปสำรวจเส้นทางลัดกรุงเทพ ชะอำ ได้ยินมาว่าถนนเส้นนี้สร้างเสร็จ
พร้อมให้ใช้งานแล้ว ระยะทางไม่ไกลจนเกินไป ขับรถไปกลับภายในวันเดียวได้สบาย
อยากหาอาหารทะเลสดๆ จากร้านชาวบ้าน ที่สะอาด สำคัญราคาค้องไม่แพง ทานให้จุใจ
จากถนนพระราม๒ ถึงช่วงกิโลเมตรที่ ๗๐ ขับชิดซ้าย จะเห็นป้ายบอกเส้นทางลัด
หาดเจ้าสำราญ หาดปีกเคียน ชะอำ ก่อนถึงปากทางเช้า มีปั้มน้ำมัน ปตท มีผู้คนแวะเวียน
ใช้บริการคึกคักพอสมควร ผมแวะซื้อขนมครกและข้าวเหนียวปิ้งเอาไว้ทานรองท้อง
เพราะไม่แน่ใจว่าเส้นทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร
ถนนทางเข้าไม่ใหญ่มากนักเพราะตัดชิดติดกับกำแพงวัด ขับไปสักระยะจะรู้สึก
โล่งมากขึ้น ถนนสองเลน ลาดยางอย่างดี ตัดเลี้ยวไปมา เดาว่าไล่ไปตามขอบที่ของชาวบ้านที่ใจดี
ยกให้เป็นทางสาธารณะ ขับเข้าไปไม่ไกลนัก มีทางแยกขวามือไป "คลองโคน" หมู่บ้านที่ล่ำลือกันว่า
เป็นแหล่งทำกระปิที่อร่อยที่สุดที่หนึ่งของประเทศไทย ขับตรงไป ไป บางตะบูน บ้านแหลม
ผมอยากจะสำรวจว่า ถนนเส้นนี้ จะดีไปจนถึงชะอำหรือยัง
ไปอีกราว ๒๐ กิโลเมตร ถึง "บางตะบูน " มองจากกลางสะพาน ปากอ่าวยังสวยเหมือนเดิม
วันนี้น้ำลง เห็นตลิ่งเลนเป็นแนวกว้าง มองไปไกลๆเห็นโพงพางเต็มปากอ่าว เว้นร่องน้ำให้
เรือประมงพอแล่นผ่านได้ ผมไม่ขับรถผ่านเลย เลี้ยวรถขับไปจอดใต้สะพาน เดินหลบแดดร้อนไปที่
ท่าน้ำเพื่อรับลมเย็น มีชาวบ้านนั่งช่วยกันแกะหอยเตรียมไปขาย ตรงบันไดมีนักตกปลาหย่อนใจ
อยู่สองสามคน ร้านอาหารเชิงสะพานที่จำได้ว่าบรรยากาศดี มีคนนั่งทานให้ไม่เหงาอยู่พอสมควร
แวะไปดูใกล้ๆ เป็นเรือเอี้ยมจุ้นจอดชิดกันสามลำ ดัดแปลงเป็นร้านอาหารชื่อเพราะ "เรือแลเล"
ตลอดเส้นทางถนนอยู่ในสภาพใช้ได้ดี เหลีอทางเบี่ยงแค่ช่วงสั้นๆ มีสะพานยังสร้างไม่เสร็จ
หนึ่งสะพาน เลยทำให้มีรถบรรทุกวิ่งน้อย ขับรถได้สบาย ช่วงบางตะบูน บ้านแหลม สองข้างทาง
เป๊นนาเกลือ ที่ทำกันมาตั้งแต่สมัยโบราณ ชาวบ้านเริ่มทำนาเกลือ ต้นเดีอนพฤษจิกายน ใช้เวลา
๔-๕ เดีอน ถึงจะได้เกลือเก็บไปขาย ค้นข้อมูลได้ว่าปัจจุบันเราผลิตเกลือทะเลได้ปีละราว
หนิึ่งล้านตัน ขายกันตันละ๑๐๐๐ -๑๕๐๐ บาท แล้วแต่ฤดู ส่วนใหญ่ผลิตได้พอใช้ภายในประเทศ
ใกล้หน้าฝนแล้ว เกลือถูกเก็บเต็มล้นฉาง บางที่ต้องใช้ผ้ายางคลุมเก็บในผืนนาแทน
ไม่ให้โดนฝนเสียเกลือเสียราคา เพราะอีกตั้งหลายเดือนกว่าจะถึงฤดูการผลิตอีกครั้้้ง
คนนาเกลืออยู่กับฟัาและทะเล ธรรมชาติให้ประโยชน์กับคน แต่ก็จำกัดไม่ให้ฟุ่มเฟือยจนเกินไป
มากบ้างน้อยบ้าง ต้องรู้จักใช้ รู้จักสร้างให้พอด๊
จากบ้านแหลมเลี้ยวซ้ายจะเข้าตลาด ขวาตรงไปแหลมผักเบี้ย หรืออีกชื่อเรียกแหลมหลวง
หาดทรายแรกเริ่มต้นที่นี่ ช่วงนี้เป็นเส้นทางเรียบชายฝั่งทะเล เริ่มมีที่พัก และร้านอาหาร ยิ่งใกล้
หาดเจ้าสำราญ ยิ่งมีให้เลือกหลายรูปแบบหลายราคา ผมขับไปจนถึงทางแยก ตรงไป หาดปีกเตียน
ตัดสินใจหยุดสำรวจเส้นทางเพียงแค่นี้ เพราะช่วงจากนี้ไปถนนน่าจะดีตลอดทางแล้ว ผมเลี้ยวรถ
เข้าหาดเจ้าสำราญ เห็นที่พักสงบ น่ารัก เพิ่มขึ้นมาอีกหลายที่ ว่าจะหาร้านอาหารทะเลอร่อยๆทาน
ขับวนไปมายังไม่ได้ร้านถูกใจ เลยขับรถกลับ ๔๐ กิโล ไปทานที่ "เรือแลเล"
"บางตะบูน" ได้ชื่อมาจากไม้น้ำเค็ม "ตะบูน" เป็นไม้ที่พบขึ้นอยู่ทางป่าด้านในถัดจากป่าโกงกาง
ชาวบ้านใช้ต้นตะบูนที่แก่ได้ขนาดนำมาเผาเป็นถ่าน ถ่านตะบูนร้อนดีและแรงกว่าไม้อื่นๆ มีขี้เถ้าต่ำ
ขายได้ราคาดี ส่วนผลตะบูนเมื่อแก่จัด ชาวบ้านจะนำไปย้อมอวน ให้สีน้ำตาลเปลือกไม้สวยทนทาน
บ้านปากตะบูน เป็นชุมชนเก่าแก่ เป็นเส้นทางค้าขายล่องเรือจากปากอ่าวไทยถืงแม่น้ำเพชร
มีบันทึกว่า สมัยปลายอยุธยา พระเจ้าเสือเคยมาประทับที่ท่าน้ำใกล้ปากอ่าว ปัจจุบันเชื่อว่าเป็น
วัดคุ้งตำหนัก สมัยรัชกาลที่ ๓ "สุนทรภู่" ก็เคยใช้เส้นทางนี้ท่องเที่ยว มีบันทีกไว้ใน
"นิราศเมืองเพชร" ว่า" ข้ามยี่สารบ้านสองพี่น้องแล้ว ค่อยคล่องแคล่วเขัาชวากปากตะบูน "
ร้านอาหารอยู่ใกล้ปากอ่าว ด้านซ้ายติดแนวป่าชายเลน นั่งทานข้าวมองเห็น
ลิงแสมฝูงย่อมลงมาหากินในคอกที่ใช้เลี้ยงหอยแครง ลึกลงไปในทะเล
เป็นอวนโพงพางและแนวไม้ไผ่เลี้ยงหอยแมงภู่ ที่นี่เป็นแหล่งเลี้ยงหอยแครง
ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย ดังนั้นอาหารจานเด็ดที่ไม่ควรพลาด ต้องเป็นหอยแครงลวก
เผา ยำ หรืออีกหลากหลายสูตรมีให้เลือกได้ตามใจชอบ
ผมสั่งปลากระพงทอดน้ำปลาทานกับยำมะม่วง และปูทะเลนื่งขนาดกำลังดี
ตัวไม่ใหญ่นัก แต่สด เนื้อแน่น ถูกใจ
วันนึ้ได้ทานอาหารทะเลอร่อย ราคาไม่แพง นั่งดูน้ำทะเลขึ้น เห็นนกกินเปี้ยว
อกขวา ปีกสีฟ้าสดสะดุดตา บินหยอกล้อส่งเสียงเพราะให้ฟัง
เห็นท้องฟ้ายามเย็นค่อยๆเปลี่ยนสี เห็นเรือประมงแล่นออกปากอ่าวไปหาปลา
เป็นอีกความสุขของคนกรุงเทพ ผมนั่งซึมซับบรรยากาศรอบตัว ไม่รีบร้อน
เตือนตัวเองว่า เราต้องรู้จักจัดจังหวะให้ชีวิต
นึกถึงคำสอน นายหัางเทียม " เร็ว ช้า หนัก เบา "
ถ้าเลือกเคลื่อนไหวให้ถูกจังหวะ ชีวิตจะมีพลัง
ผมตั้งใจจะไปเยี่ยมบ้านปากอ่าวนี้อีก อยากใช้เวลาเดินสำรวจป่าชายเลน
ดูเตาเผาถ่านไม้โกงกาง เที่ยววัดเก่าริมฝั่งแม่น้ำ นั่งเรือออกปากอ่าวดูฟาร์มเลี้ยงหอย
เส้นทางสายนี้ถัาค่อยๆ หยุดแวะ เก็บรายละเอียด
จะเป็นเส้นทางที่ให้ความรื่นรมณ์ได้มากเลยทีเดียว
๑๑ พฤษภาคม ๒๕๕๓
